Mokra płyta kolodionowa

Mokra płyta kolodionowa

W 1848 roku Frederic Scott Archer rozpoczyna swoje prace nad ulepszeniem wynalazku Talbota. W efekcie w 1851  stworzył i ogłosił swój wynalazek – nowy proces fotograficzny nazwany – Mokra Płyta Kolodionowa.

Co to takiego ta mokra płyta kolodionowa?

To rodzaj emulsji światłoczułej wykonanej z  kolodionu ( kolodion to roztwór nitrocelulozy rozpuszczony w eterze i etanolu ) do którego dodano jodek potasu.Tę substancję nakładano na szklaną płytkę następnie tak wykonaną płytkę wkładano do azotanu srebra który w reakcji z jodkiem potasu tworzył emulsję światłoczułą zawierającą jodek srebra.  Mokrą płytkę wkładano do kamery fotograficznej i naświetlano.

Czułość takiego negatywu była już na tyle wysoka że pozwalała na naświetlanie przez kilka sekund. Wywołanie takiego negatywu następowało w roztworze azotanu srebra zmieszanego z disiarczanem diamonu i żelaza lub pirogalolu. Utrwalenie w kąpieli z tiosiarczanu sodu lub cyjanku potasu.  Potem płytkę płukano suszono i pokrywano lakierem.

Odbitki fotograficzne z tak otrzymanego negatywu wykonywano metodą stykową. Istotne więc było przed wykonaniem negatywu zaplanować wielkość odbitki,  zdjęcia jakie chcemy uzyskać. Odbitki wykonywano na papierze albuminowym. Twórcą techniki tworzenia papieru albuminowego był Luis Desire Blanquart – Evrard w 1850 roku.

Opiszę krótko jak to się robi.

Białko z jajek kurzych miesza się z solą kuchenną, do takiej mikstury wkładamy dobrej jakości papier aby tym nasiąkł potem suszymy, teraz wchodzimy z papierem do ciemni i wkładamy do roztworu azotanu srebra w którym papier nabiera właściwości światłoczułych, ta światłoczułość papieru nie trwa zbyt długo więc szybko go suszymy, kładziemy na nim negatyw, naświetlamy.  W czasie naświetlania powstaje  obraz rzeczywisty, nie ma procesu wywołania papieru. Po otrzymaniu obrazu papier należy wypłukać, utrwalić i ponownie wypłukać.

Między płukaniem a utrwalaniem można zrobić tonowanie. Tonowanie zmienia barwę odbitki i kontrast, powoduje też że obraz staje się trwalszy. Do tonowania, aby uzyskać różne barwy odbitki, można użyć chlorku srebra, złota, platyny, żelaza, miedzi, wanadu.

Tę metodę do wykonywania odbitek stosowano niemal do końca XIX wieku. Ze względu no dość kłopotliwy proces sporządzenia negatywu sprowadzało to fotografię głównie do studia.

W takim zakładzie fotograficznym wykonywano zdjęcia portretowe, zdjęcia rodzinne. Wzrastała też popularność fotografii ślubnej i fotografii dziecięcej.

Fotografia plenerowa to najczęściej widoki z okna pracowni lub widoki z miejsc bardzo do pracowni zbliżonych. Ewentualnie można było wpakować pracownię na wóz, tak jak to zrobił w roku około 1950 pierwszy fotograf – reporter Rogera Fentona i ruszyć w plener. Choćby na Wojnę Krymską.

Technika mokrej płyty kolodionowej była powszechnie stosowana przez fotografów do 1880 roku, czyli do czasu kiedy powstała nowa, już sucha metoda rejestrowania obrazu – klisza bromo- żelatynowa.

Obecnie jest spore grono zwolenników procesu fotograficznego ” Mokra Płyta Kolodionowa”.  Nie zważają oni na trudności i właśnie w taki sposób malują światłem obrazy. I ja kiedyś próbowałem…

Interesuje Cię fotografia i fotografowanie ?

Jeżeli chcesz być informowany o nowych wpisach na tej stronie zapisz się tutaj.

Email :

——————————————————————————————-

Fokus – Tadeusz Wyszyński. Fotografia ślubna Gdańsk ul. Chlebnicka 30/32 tel. 602504031