Film małobrazkowy typ 135

Film małobrazkowy typ 135

Na początku wypada wspomnieć Emila Reynauda, twórcę „Teatru Optycznego” który jako pierwszy w swoim wynalazku do wyświetlania obrazów w roku 1888 zastosował papierową taśmę z perforacją na której te obrazy były malowane.

Jednak początek filmu małoobrazkowego do dziś używanego w fotografii zaczyna się w 1892 roku.
Właśnie wtedy Thomas Edison razem z Williamem Dicksonem opracowali na potrzeby kinematografii, film o szerokości 35mm po obu stronach perforowany.
Pierwszy aparat fotograficzny, który rejestrował obraz wykorzystując film kinematograficzny powstał w Danii w roku 1905.
Był to aparat cały z drewna machoniowego. Można było włożyć do niego około 20 metrów taśmy i wykonać około 300 zdjęć. Konstruktor tego aparatu to Jensa Poula Andersena.
W 1909 roku we Francji skonstruowano aparat Cent-Vues co można tłumaczyć „Sto odsłon” aparat ten na filmie 35mm robił 100 zdjęć , format klatki – 18×24. Był to pierwszy aparat na film kinematograficzny produkowany seryjnie

Aparat fotograficzny z 1913 roku -Tourist Multiple Camera ( Made in USA) też stosuje kinematograficzny film 35mm i też ma format klatki 18×24.
Wykonano około 1000 sztuk tych aparatów.

w 1914 roku, w USA, w Nowym Jorku powstaje aparat fotograficzny małobrazkowy na film kinematograficzny z formatem klatki 24x36mm – Simplex.  Można było nim wykonać około 400 zdjęć – negatywów 24×36 lub 800 18x24mm.

Film kinematograficzny, od roku 1914 wykorzystywał Oskar Barnack w swoich prototypach małoobrazkowego aparatu fotograficznego a potem w pierwszej seryjnie produkowanej Leice. Produkowana seryjnie od 1925 roku Leica najbardziej ten film spopularyzowała. Tak, że na określenie tego typu filmu też używano słowa Leica.

W roku 1934 firma Kodak opracował standart filmu typ 135 który określał film perforowany o szerokości 35 mm. Pierwszy aparat na film typ 135 w kasecie to Kodak Retina nr117.

Film typ 135 mm bardzo szybko stał się najczęściej używanym filmem w fotografii amatorskiej i profesjonalnej – reportażowej.

Najchętniej i najczęściej kupowanym filmem małłobrazkowym do fotografii amatorskiej był film produkowany przez firmę Kodak .
Trzeba też wspomnieć o konkurentach, ci główni na świecie to Fuji, Konica, Agfa, Ilford.
W Polsce do końca lat 80- tych w filmy fotograficzne zabezpieczały nas :
Orwo z NRD – producent filmów czarno-białych, kolorowych i slajdów (towar dostępny spod lady).
Polski Foton – producent filmów tylko czarno-białych.

Kaseta na film była kiedyś wielorazowa. Niektóre firmy, w tym polski Foton, sprzedawały film małoobrazkowy w kasecie… i trochę taniej, bez kasety – nazywało się to „Ładunek dzienny” – do samodzielnego włożenia do kasety.

Czasem w sklepach fotograficznych można było dostać czarno-biały film Foma z Czechosłowacji.
Ze Związku Radzieckiego mieliśmy kiepskie, dostępne na bazarach czarno-białe filmy Foto 65, pamiętam był też jakiś kolorowy o dramatycznej jakości.
Film małoobrazkowy jest produkowany i używany do dziś przez zwolenników analogowej fotografii, tych którzy jakoś na cyfrówkę nie mogą się przestawić i tych którzy po początkach w fotografii cyfrowej próbują tej analogowej. Puki co nie ma kłopotu by znaleźć laboratorium które nam film wywoła i wykona odbitki.

Obecnie w sklepach fotograficznych znajdziemy filmy do fotografii kolorowej – Fuji, Kodak
i czarno białej – Kodak , Ilford, Foma. Znajdziemy też „specjalne” filmy do Łomografii.

Na koniec taka historyjka.
W Polsce w latach 80-tych kiedy wszystkiego brakowało, wróciliśmy do początków historii filmu małoobrazkowego. Właściciele zakładów fotograficznych kupowali film Orwo – kinematograficzny,
cieli ten film na odcinki około 170 cm, wkładali do kaset i sprzedawali fotoamatorom.

Fokus – Tadeusz Wyszyński. Zdjęcia ślubne Gdańsk ul. Chlebnicka 30/32 tel. 602504031