Aparat fotograficzny Zenit B, Zenit BM
Radziecki aparat fotograficzny ZENIT B
Zenit B niby podobny do Zenita 3 M a jednak inny.
Produkowano go w latach 1968-1973. Aparat porównam z modelem Zenit 3 i 3M bo był konsekwencją rozwoju tych i poprzednich modeli. Migawka została ta sama co w 3M. Ta migawka przetrwa w następnych modelach Zenita niestety dziesięciolecia. Sposób otwierania aparatu i zakładanie filmu – identyczne.
Tu chwilkę się zatrzymam aby poopowiadać o problemach z zamykaniem a właściwie z często
przypadkowym, samoczynnym, że nie powiem automatycznym otwieraniem tylnej ścianki.
Aparat wkładamy w futerał i przykręcamy śrubą nie po środku a po lewej stronie, zasuwka tylnej
ścianki jest po prawej stronie a uchwyt do wysuwania jest u góry. Bardzo duży luz aparatu w
futerale ( właśnie po prawej stronie ) powoduje że wykonuje on spore ruchy pionowe a górny
brzeg futerału zahacza o wystającą blaszkę zasuwki i otwiera nam aparat w najbardziej niestosownym momencie. No jest na to rada, trzeba dodatkowo zespolić tylną ściankę z korpusem przy pomocy taśm
klejącej. Zenity mają jeszcze jedną nieszczęsną wadę – rwą, masakrują perforację filmu.
Ot nie wszystkie Zenity, co któryś, mi się taki właśnie trafił. Po jakimś czasie używania tego cacka stwierdziłem że to jest aparat dla mnie, uczył pokory, spokoju, opanowania i delikatności. Z czasem doszedłem do wprawy i mój Zenit filmów (czasem) nie rwał, ale o reporterskiej szybkości strzelania fotek mogłem zapomnieć, jak tylko zbyt szybko chciałem klatkę naciągnąć słyszałem momentalnie trzask
zrywanej perforacji. Dalsze pstrykanie zdjęć było możliwe po ręcznym przesunięciu filmu .
Taką manipulację dało się wykonać tylko przy otwartej ściance tylnej , ściankę można otworzyć tylko w ciemni bo inaczej zaświetlimy naświetloną część filmu. Taką „polową” ciemnię robiłem z… własnej kurtki
(uprzednio należy sprawdzić jej świetlną szczelność). Po zamknięciu w niej aparatu wkładałem
ręce w rękawy od drugiej strony tak że dłonie były tam gdzie aparat – we wnętrzu kurtki. Spokojnie
otwierałem aparat i wykonywałem potrzebne manipulacje.
Zenit w modelu B zmienił trochę swój wygląd. Otrzymał pożyteczny osprzęt w postaci uchwytu na
lampę błyskową – Zimną Stopkę. Stracił jednak bardzo przydatne uchwyty na doczepienie paska.
(Czy ci radzieccy konstruktorzy to po złości robili ? Te uchwyty na pasek z modelu na model i w Zorkach i w Zenitach pojawiały się i znikały )
Lustro w Zenicie B jest powrotne. Niestety jeszcze nie ma na matówce nic, ( rastra, klina ) co
pomogłoby w ustawianiu ostrości. Gwint obiektywu M42 mm. ale jakąś niewielką część tych
aparatów wyprodukowano z mocowaniem na obiektyw o gwincie 39 mm. ZENIT B najczęściej był
sprzedawany z obiektyw HELIOS 44-2 z pierścieniem półautomatycznej przysłony, rzadziej z INDUSTAREM 50-2 bez takiego pierścienia.
Prezentowanego tu ZENITA B kupiła mi Mama za „darmowe” pieniądze z Kasy Zapomogowo Pożyczkowej.
Dziękuję Ci Mamo.
To jedyny taki ZENIT na świecie….
Jak widać to wersja troszkę tuningowana – przeze mnie.
ZENIT – BM
W latach 1972-1973 zmodernizowano ( M ) ZENITA-B i powstał ZENIT-BM.. Pierwsza i
najważniejsza modernizacja to wyposażenie aparatu w automatyczną przysłonę.
Druga to pomocna w ustawieniu ostrości soczewka Fresnela. Wróciły też uchwyty na korpusie do
zamontowania paska. Spust migawki zmienił lokalizację jest teraz w miejscu gdzie w Zenicie B , 3 i
3M był przycisk zwalniający blokadę ząbków. Wygląda to podobnie jak w pierwszym modelu
Zenita i w Zenicie C. Wyprodukowano troszkę ponad 1200 tych aparatów.
ZENIT – BE, ZENIT – BE2, ZENIT- BE3
O tych Zenitach wspomnę tak dla porządku. Produkowano je w latach 1972 do 1985.
Wyprodukowano ich około 1500 sztuk. Od Zenita B różniły się niewiele albo wcale.
W ręku miałem model ZENIT-BE2 i nie stwierdziłem żadnej ( poza kosmetycznymi) różnicy w
porównaniu z Zenitem B.
